Webdesign: Brigitaal Design

Mag ik jullie aandacht en applaus voor mijn schoenen.

Hoe haat transformeerde naar houden van. Vanmiddag liet ik onze honden uit in het bos. Daarvoor moet ik een kilometer met de auto rijden. Nu denk je misschien, met de auto? Je kunt toch ook naar het bos lopen, als je het bos zo dicht bij huis hebt! Mensen die mij beter kennen weten dat voor mij een kilometer lopen niet zo vanzelfsprekend is. Ik heb namelijk een spierziekte (HMSN) die mij ervan weerhoudt, meer dan één kilometer te wandelen. En toch ben ik intens gelukkig als ik op een goede dag (ik heb slechte en goede dagen ten aanzien van spierkracht) één kilometer in het bos loop. Ik geniet van de geur, de natuur om mij heen, de zon en soms zelfs van de regen. Want ik loop!!! Dat is zeker niet altijd zo geweest. Als kind ben ik vaker dan eens geopereerd, zat dan weken in het gips en droeg ik steunzolen in stevige lelijke schoenen. Dat terwijl de meiden om mij heen op hakken begonnen te lopen en leuke rokken of jurken droegen. Ik vond het vreselijk en werd ook dagelijks gepest. Ook toen ik ouder werd wilde ik kost wat kost op confectieschoenen blijven lopen. Weliswaar stevige schoenen als Dr. Martens of sportschoenen. In mijn tienerjaren waren dat de Adidas van Ilie Nastase of New Balance (Google maar eens). De schoenen moesten uiteraard wel aan het laatste modebeeld voldoen want dan had ik er alles aan gedaan om de pestkans zo klein mogelijk te maken (dacht ik). Langzaam verergerde de spierziekte en dat betekende dat mijn sportschoenen plaats moesten maken voor op maat gemaakte orthopedische schoenen. Eerst enkel hoog en een aantal jaren later tot net onder de knie, waarbij mijn onderbenen vast zitten in een koker. Enkels buigen was niet meer mogelijk. Dit alles om mij zo lang mogelijk aan het lopen te houden. Ik kan je vertellen dat dit voor mij de meest dramatische tijd van mijn leven was. Nu kon iedereen aan mij zien dat ik niet ‘normaal’ was. Omdat ik steeds moeilijker ging lopen. Mijn gedachten gingen zelfs zo erg met mij aan de haal dat ik ging geloven dat iedereen om mij heen dacht: “zij loopt niet ‘normaal ‘ dus zal haar bovenkamer ook niet ‘normaal’ functioneren. Ik was er van overtuigd dat iedereen mij dom vond, met als gevolg dat ik mezelf dus ook dom en niet goed genoeg vond. Doordat ik er van overtuigd was dat ik minder was dan een ander raakte ik diep in de put. Ik kwam nauwelijks onder de mensen en besteedde thuis uren en uren aan het luisteren van muziek. Voordeel is dat ik nog steeds 80% van de muziek uit de jaren 80 binnen 8 seconden herken. De titel van deze blog is: ‘Van haat naar houden van. Werd ik op een dag wakker en dacht ik ohhhh fijn daar staan mijn prachtige schoenen weer? Nee, hier ging uiteraard tijd overheen. Als in de zomer de thermometer de 25 graden aantikt, is het helemaal niet prettig (lees snikhete, steeds dikker wordende, klamme voeten en onderbenen) om met sokken tot onder je knieën in kunststof kokers te zitten en dus deed ik ze uit. Alleen thuis hoor, want zonder (koker)schoenen naar buiten betekent, één scheve stoeptegel en ik ‘kus’ de grond met alle gevolgen van dien (kapotte knieën en broeken, en meters pleisters om de bloedende handen en knieën te stelpen). In mijn steeds kleiner wordende wereld kwam langzaam het besef dat het totaal geen zin had om mij af te zetten tegen mijn schoenen (die ik letterlijk door de kamer smeet) en mij te blijven isoleren van de buitenwereld. Dat was het begin van het acceptatieproces. Ik volgde trainingen, bezocht een psycholoog en ging steeds meer genieten van het lopen in plaats van alleen maar lopen balen van het niet goed kunnen lopen (volg je mij nog?). Tegenwoordig ben ik mij er volledig van bewust dat mijn schoenen er voor zorgen dat ik nog steeds loop en niet altijd in een rolstoel naar buiten hoef. En ik ben mij ervan bewust dat het voor de schoenmaker die mijn schoenen zoveel mogelijk aan mijn wensen laat voldoen (kleur, leersoort of soort veters) vreselijk moet zijn als ik dag in dag uit zijn (levens)werk afkraak en alleen maar loop te schreeuwen dat ze lelijk zijn. Dat maakte mij ook nog eens een ondankbaar mens! Dus als ik met mijn auto naar het bos rijd en met mijn honden een kilometer door de natuur wandel, 500 meter heen, rusten op een bankje en 500 meter terug, ben ik een gelukkig mens! Ben ik nu altijd blij met mijn schoenen? Nee, zeker niet. Vooral als het lente wordt of er een feestje is en de dames weer in rokken, jurken en open schoenen met hakken verschijnen baal ik. En weet je, dat is oké! Het verschil is dat ik niet meer blijf hangen in dit moment. Ik baal, veeg mijn tranen en rijd met de auto aar het bos om te genieten van al het moois om mij heen! Mag ik jullie aandacht en applaus voor mijn schoenen? Zij zorgen er voor dat ik loop! Mirjam Worstel jij met acceptatie op welk vlak dan ook dan is ACT misschien de sleutel naar een lichter leven waarbij je leert dat een perfect leven niet bestaat en dat we allemaal, ja echt allemaal een basispakket ellende, tegenslagen mee krijgen in ons leven. ACT maakt jou psychologisch flexibel.