© Talent -en Ontwikkelcoach 2020
Mag ik jullie aandacht en applaus voor mijn schoenen.
Hoe haat transformeerde naar houden van.
Vanmiddag liet ik onze honden uit in het bos. Daarvoor moet ik een
kilometer met de auto rijden. Nu denk je misschien, met de auto? Je kunt
toch ook naar het bos lopen, als je het bos zo dicht bij huis hebt!
Mensen die mij beter kennen weten dat voor mij een kilometer lopen niet
zo vanzelfsprekend is. Ik heb namelijk een spierziekte (HMSN) die mij
ervan weerhoudt, meer dan één kilometer te wandelen. En toch ben ik
intens gelukkig als ik op een goede dag (ik heb slechte en goede dagen
ten aanzien van spierkracht) één kilometer in het bos loop. Ik geniet van
de geur, de natuur om mij heen, de zon en soms zelfs van de regen. Want
ik loop!!!
Dat is zeker niet altijd zo geweest. Als kind ben ik vaker dan eens
geopereerd, zat dan weken in het gips en droeg ik steunzolen in stevige
lelijke schoenen. Dat terwijl de meiden om mij heen op hakken begonnen
te lopen en leuke rokken of jurken droegen. Ik vond het vreselijk en werd
ook dagelijks gepest.
Ook toen ik ouder werd wilde ik kost wat kost op confectieschoenen
blijven lopen. Weliswaar stevige schoenen als Dr. Martens of
sportschoenen. In mijn tienerjaren waren dat de Adidas van Ilie Nastase of
New Balance (Google maar eens). De schoenen moesten uiteraard wel aan
het laatste modebeeld voldoen want dan had ik er alles aan gedaan om de
pestkans zo klein mogelijk te maken (dacht ik).
Langzaam verergerde de spierziekte en dat betekende dat mijn
sportschoenen plaats moesten maken voor op maat gemaakte
orthopedische schoenen. Eerst enkel hoog en een aantal jaren later tot
net onder de knie, waarbij mijn onderbenen vast zitten in een koker.
Enkels buigen was niet meer mogelijk. Dit alles om mij zo lang mogelijk
aan het lopen te houden. Ik kan je vertellen dat dit voor mij de meest
dramatische tijd van mijn leven was. Nu kon iedereen aan mij zien dat ik
niet ‘normaal’ was. Omdat ik steeds moeilijker ging lopen. Mijn gedachten
gingen zelfs zo erg met mij aan de haal dat ik ging geloven dat iedereen
om mij heen dacht: “zij loopt niet ‘normaal ‘ dus zal haar bovenkamer ook
niet ‘normaal’ functioneren. Ik was er van overtuigd dat iedereen mij dom
vond, met als gevolg dat ik mezelf dus ook dom en niet goed genoeg
vond. Doordat ik er van overtuigd was dat ik minder was dan een ander
raakte ik diep in de put. Ik kwam nauwelijks onder de mensen en
besteedde thuis uren en uren aan het luisteren van muziek. Voordeel is
dat ik nog steeds 80% van de muziek uit de jaren 80 binnen 8 seconden
herken.
De titel van deze blog is: ‘Van haat naar houden van.
Werd ik op een dag wakker en dacht ik ohhhh fijn daar staan mijn
prachtige schoenen weer? Nee, hier ging uiteraard tijd overheen.
Als in de zomer de thermometer de 25 graden aantikt, is het helemaal
niet prettig (lees snikhete, steeds dikker wordende, klamme voeten en
onderbenen) om met sokken tot onder je knieën in kunststof kokers te
zitten en dus deed ik ze uit. Alleen thuis hoor, want zonder
(koker)schoenen naar buiten betekent, één scheve stoeptegel en ik ‘kus’
de grond met alle gevolgen van dien (kapotte knieën en broeken, en
meters pleisters om de bloedende handen en knieën te stelpen).
In mijn steeds kleiner wordende wereld kwam langzaam het besef dat het
totaal geen zin had om mij af te zetten tegen mijn schoenen (die ik
letterlijk door de kamer smeet) en mij te blijven isoleren van de
buitenwereld. Dat was het begin van het acceptatieproces. Ik volgde
trainingen, bezocht een psycholoog en ging steeds meer genieten van
het lopen in plaats van alleen maar lopen balen van het niet goed kunnen
lopen (volg je mij nog?). Tegenwoordig ben ik mij er volledig van bewust
dat mijn schoenen er voor zorgen dat ik nog steeds loop en niet altijd in
een rolstoel naar buiten hoef. En ik ben mij ervan bewust dat het voor de
schoenmaker die mijn schoenen zoveel mogelijk aan mijn wensen laat
voldoen (kleur, leersoort of soort veters) vreselijk moet zijn als ik dag in
dag uit zijn (levens)werk afkraak en alleen maar loop te schreeuwen dat
ze lelijk zijn. Dat maakte mij ook nog eens een ondankbaar mens!
Dus als ik met mijn auto naar het bos rijd en met mijn honden een
kilometer door de natuur wandel, 500 meter heen, rusten op een bankje
en 500 meter terug, ben ik een gelukkig mens!
Ben ik nu altijd blij met mijn schoenen? Nee, zeker niet. Vooral als het
lente wordt of er een feestje is en de dames weer in rokken, jurken en
open schoenen met hakken verschijnen baal ik. En weet je, dat is oké! Het
verschil is dat ik niet meer blijf hangen in dit moment. Ik baal, veeg mijn
tranen en rijd met de auto aar het bos om te genieten van al het moois om
mij heen!
Mag ik jullie aandacht en applaus voor mijn schoenen? Zij zorgen er voor
dat ik loop!
Mirjam
Worstel jij met acceptatie op welk vlak dan ook dan is ACT misschien de
sleutel naar een lichter leven waarbij je leert dat een perfect leven niet
bestaat en dat we allemaal, ja echt allemaal een basispakket ellende,
tegenslagen mee krijgen in ons leven. ACT maakt jou psychologisch
flexibel.
Talent & Ontwikkelcoach
Posted: Donderdag 10 september 2020
Hoe haat transformeerde naar houden van.